Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, προερχόμενο από τη hardcore punk και DIY σκηνή των ΗΠΑ, ξεπήδησε ένα καινούριο μουσικό ιδίωμα οργισμένο, συναισθηματικό, ενίοτε πειραματικό και θορυβώδες. Έχοντας σαν αφετηρία την αντίδραση στην ματσίλα που χαρακτήριζε εκείνη την εποχή τη σκηνή, πρόταξε την συναισθηματική έκφραση, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ο λόγος για το post-hardcore, το οποίο αποτέλεσε καμπή για την underground μουσική σκηνή της εποχής, καθώς πέραν από την εξέλιξη του είδους μουσικά, έδειξε πως μπορεί να υπάρξει χώρος για συναισθήματα πέραν της οργής και του μίσους. Αποτέλεσε ένα πρώτο βήμα στο να γίνει πιο προσβάσιμη αυτή η μουσική σε άτομα που αποκλείονταν λόγω των μάτσο συμπεριφορών και αντιμετώπισε την εύθραυστη αρρενωπότητα που χαρακτήριζε το hardcore της εποχής.
Ως εκκίνησή του το post-hardcore είχε το emocore και το emo, όμως γρήγορα μπλέχτηκε με άλλα είδη και αναπλάθηκε, επαναπροσδιορίστηκε, εξελίχθηκε και δημιούργησε διάφορα παρακλάδια όπως το screamo, το emoviolence, το sasscore κτλ. Μαζί με όλα αυτά εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, πάντα υπό το πρίσμα της DIY κουλτούρας και ηθικής του εκάστοτε τόπου. Συναυλίες σε καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, γκαράζ, αυλές σπιτιών και υπόγεια, κυκλοφορίες σε αυτοοργανώμενα distro και label και μια γενικότερη τάση και ανάγκη αμφισβήτησης, η οποία αντικατοπτρίζεται και στη γενικότερη στάση των μπαντών σε επίπεδο στίχων και θεματολογίας.
Τόσα χρόνια μετά, και αυτές οι μουσικές είναι ακόμα παρούσες σε underground και diy κύκλους, με διακυμάνσεις ανά τα χρόνια και τους τόπους. Τον τελευταίο καιρό ειδικά παρατηρείται μία άνθηση με όλο και περισσότερες screamo/emo/post-hardcore μπάντες να δημιουργούνται παγκοσμίως.
Η σειρά αυτή των καφενείων είναι μια προσπάθεια να συλλογικοποιήσουμε αυτή την ανάγκη να ακούμε και να παίζουμε τέτοια μουσική. Πέραν της προτίμησής μας στο είδος, θεωρούμε πως έχει νόημα να του αφιερώσουμε αυτή τη σειρά καφενείων, ως ένα είδος που φέρει πολιτικά προτάγματα από τις αρχές του.
Μακριά από όρους θεαματικότητας, ανταγωνισμού και απομόνωσης, να φτιάξουμε ένα σημείο συνάντησης όπου μπορούμε να κουβεντιάζουμε για αυτά που ακούμε στο δωμάτιο μας, στο δρόμο, στα λεωφορεία.
Mέσα από αυτά τα μαζέματα η φλόγα της αμφισβήτησης που γέννησε αυτές τις μουσικές να δυναμώσει και να αποτελέσει το εφαλτήριο για τις επόμενες αυτοοργανώμενες μπάντες/χώρους/σκηνές.
When we move, it’s a movement.
Αυτοοργανωμένη μουσική ομάδα StuΔio
